5/7/10

Camiño, camiño longo,




camiño da miña vida,



escuro e triste de noite,



triste e escuro de día...



¡camiño longo



da miña vida !



Vereda, vereda torta



en duras laxes aberta,



arrodeada de toxos,



crebada polas lameiras...



¡vereda torta, ti onde me levas!



Camiño, camiño longo.



A choiva, a neve e as silvas



enchéronme de friaxe,



cubríronme de feridas...



¡camiño longo da miña vida !



Vereda, vereda fonda



de fontes tristes, sen auga;



sen carballos que dean sombra,



nin chouzas que dean pousada..



¡vereda fonda, ti cando acabas!
poema de: Ramón Cabanillas
música de Maria Do Ceo ------Celme encantado
---------------------------------------------------------------------

los mejores momentos no son los más ruidosos , sino tus horas de quietud

No hay comentarios: