22/12/10

feliz navidad

Esta Navidad he decidido que va a ser la Navidad de la botella llena. (entiéndase emocionalmente hablando) Me embargó durante años una especie de repulsa ,mezclada con un cierto desarraigo y un caos, entre disfrutar de lo que tengo y echar de menos lo que no tengo. Pues no ! esta Navidad he hecho recuento y digo: hay muchos que no están... muchas ilusiones dejadas atrás , unas arrebatadas de forma cruel por lo que ,en muchos casos, es llamado ley de vida , otras ensobrecidas por el caústico manto de la mentira , otras ,se llevaron parte la poca fe que me quedaba..y así comenzaba mi Navidad durante años....con el caos instalado ;de forma ,que cuando me disponía a disfrutar de lo que si tengo: amigos...Poquísimos, pero ahi estuvieron todo el año. Familia , algunos que ya no están...pero estuvieron años y por mi caos no disfruté como quisiera.Es por eso que los que ahora aún están ,se merecen este cambio mío. Esta Navidad no cemeteré el craso de error:" DE NO DISFRUTAR DEL PRESENTE POR ACORDARME DEL PASADO Y TENER MIEDO AL FUTURO " no ya no!




Tampoco se instalará en mi ese espíritu Navideño de Paz y Felicidad que todo lo empalaga y nos hace más "judas " deseando Feliz Navidad a aquellos que ayer no saludabámos, ni me volveré loca en el bullicio de las compras, ni ...ni muchos"nis " más al uso







LES DESEO A TODOS LOS QUE PUEDAN LEER ESTE MENSAJE









FELICES FIESTAS









(no me gustan los villancicos por eso aunque no es un tema Navideño ...brindis de la traviata)

5/7/10

Camiño, camiño longo,




camiño da miña vida,



escuro e triste de noite,



triste e escuro de día...



¡camiño longo



da miña vida !



Vereda, vereda torta



en duras laxes aberta,



arrodeada de toxos,



crebada polas lameiras...



¡vereda torta, ti onde me levas!



Camiño, camiño longo.



A choiva, a neve e as silvas



enchéronme de friaxe,



cubríronme de feridas...



¡camiño longo da miña vida !



Vereda, vereda fonda



de fontes tristes, sen auga;



sen carballos que dean sombra,



nin chouzas que dean pousada..



¡vereda fonda, ti cando acabas!
poema de: Ramón Cabanillas
música de Maria Do Ceo ------Celme encantado
---------------------------------------------------------------------

los mejores momentos no son los más ruidosos , sino tus horas de quietud

15/4/10

momentos

EN SON DE DESPEDIDA

No vine solo por decirte
(aunque también)que no volveré nunca,
y que nunca podré olvidarte.

Emprendo la tarea
(imposible , si es que hay algo imposible)
de racionalizar, interpretar, reconstruir y desandar
aquellas fábulas y hechizos
que gracias a ti fueron realidad.

Recupero los pasos iniciados a la orilla del río
Y que desembocaban en Kiss Bar (aunque no estoy seguro
Dónde estaba el principio y dónde el fin)

Estoy cansado, muy cansado,
Don Antonio Machado dijo hace más de sesenta años
“soy viejo porque tengo más de sesenta años,
que es mucha edad para un español”.
(sin comentarios)

He vivido días radiantes
Gracias a ti. Entre mis dedos se escurrían
Cristalinas las horas, agua pura. Benditas sean.

Fue un tercer grado carcelario:
Regresas a la carcel por la noche,
Por el día-espejismo-te sientes libre ,libre, libre.
Nadie pudo, ni puede, ni podrá por los siglos de los siglos
Arrebatarme tanta felicidad.

Yo no he venido –te lo dije-
Paradecirte adiós. Sé que no meecharás de menos,
Y eso que yo soñaba ser todo para ti
Como tú lo eres todo para mi.
¡ay , vanidad de vanidadesy todo vanidad!

No te importuno más(ni siquiera sé si me escuchas).
Bebo el último wiskien el Kiss Bar,
La última margarita en Santa Fe,
Rodeo luego la ciudad y su muralla de agua
En la que ya no queda nada que fue mío.
Desisto de adentrarme en su recinto,
No tengo fuerzas paracelebrar
La melancólica liturgia de la separación.
Sólo deseo ya dormir, dormir,
Tal vez soñar….

José Hierro (cuaderno de Nueva Cork 1998)